"او می آید" از سونیا ماریوخنا

بامدادان رخ خواهد نمود آخر به این جهان ظلمانی
بامدادان روزی خواهد آمد خسته ، غبارآلود ز سفری هزاران ساله
به تبعید ز دنیایی - شامگاهان بیش پسند.

بامدادان روزی با کاروانی ز یاران سترگ
باز خواهد آمد به پیروزی بر شب دیرپا. . . دلگیر. . .
شبی که پر کرده قلب ها، حنجره ها، اندیشه ها-
شبی به گمان پیروزمند از باز نیامدن دیرینه سالیان بامداد
قهقهه می زند به ستم بر همه خلق عالم.

روزی. . . آخر. . .
رخت خواهد بست زین جهان تار . . . این شب،
که به ظلمت انباشته تمام انبان آن را.

بامدادان روزی پر ز لبخند مهربانی
بر ابرهای پیروزی، فاتحانه - پرجلال
به آوای فرشتگان دمنده در صورهای شادمانی
رخ خواهد نمود آخر به این خراب آباد ظلمانی.
و بنا خواهد نمود شهرهای آشتی بر تپه های پایداری و باور-
به دست های سازنده و مهربان،
نه به جنگ و کشتار.
و خواهد تاباند فروغ پرجلال چشمان پرمحبت خویش،
بر غمین قلب های تنهای ایمان داران بردبار.
و خواهد روفت هر چه پستی- هرچه آلودگی . . . به دم مسیحایی خویش.
تا بازگرداند جهان غصب شده،
به آغوش دارای هستی
به نیروی عشق پیروز.

بامدادان روزی خواهد آمد ز ره خسته - غبارآلود ز سفری هزاران ساله
به تبعید ز دنیایی ، شامگاهان بیش پسند ،
تا لبریز گرداند حضور پرمهر خود به فداکاری
بر روان های تشنه و گرسنه ی نکویی -
و خواهد بخشید بی هیچ تنگدستی، عشق خویش
به هر قلب جوینده
به هر روح بالنده.
بخش کننده ی نیکی ها به همه خلق دنیا.

بامدادان می آید،
تا زداید اشک ها. . . خون دل هایمان
و باز بردارد بر دوش های نحیفش ،
خستگی هایمان -
و بدل سازد به شادی،
همه غم هایمان.
و ببخشد به ما تاجی به جای خاکستر گناهان مان.
تا پر شود همه جهان ز ستایش جلال خدایمان.
خواهد آمد روزی آخر بامدادان
با ورودی پرشکوه به این جهان بی نورمان
و خواهد روفت شب دیرپا را
از همه قلب ها . . .حنجره ها. . . اندیشه هایمان.
و خواهد تابید با شور عشقی بی بدیل
به هر روح پوینده
به هر قلب جوینده.
روزی خواهد آمد خسته ز سفری پرمخاطره و هزاران ساله،
بامدادان غبار آلوده. . .


تهران - بیست و پنجم اسپند ماه یک هزار و سه سد و شست و یک خورشیدی

"ناصری تنها" از سونیا ماریوخنا

ناصری تنها،

زجر کشیده به نهایت رنج

خون آلوده به خون همه ی عالمیان

به پنج زخم خون چکان

کاری ترین زخم،

نشانده به اعماق قلب تنهایش؛

میخکوب شده به سه درفش بر تخت جلالش،

. . . غوغایی اهریمنانه به پای صلیبش.





لیک ناگاه همه ساکت، همه خاموش

به آوای هراس انگیز رعد خدا

به امر خاموش نمودن غوغاگران،

تا گوش گیرد آوای حزین:

" خدای من ، خدای من . . . چرا ترک کردی مرا؟"





و تپه ی جلجتا خاموش.

خونین رنگ به گاه خموشی خورشید در دریای افق.

بر خود گرفت بار گناه آدمیان

خداوند عالمیان -

سنگین تر ز هر سنگین ترین عصیان

ز نخستین تا آخرین انسان.





ناصری تاج درد خار بر تارک

خریدار لعنت خدا از آدم،

عطرآگین به آب دهان نفرت آدم

پذیرای آن چون سنبل خوشبوی مریم ،

زیبا گرداند همه گل های عالم -

با خون خود بخشید رنگی دگر به الم:

" تازه خواهم ساخت جمله چیزها، اینک من."





پراکندند شاگردان ز گرد استاد

لیک مخفی شاگردان ناصری ، آن زمان گشتند نمایان

شاید که جا دهند او را به گوری سخت تاریک -

اما،
نداشت گنجایش گور سرد نجات دهنده ی جهان.

آنک آزاد کننده ی انسان،

سرور آرامی دهنده ی زمین و آسمان،

رضا نداد به ماندن در گوری تنگ، آسان.

جایگاه سلطنت او، قلب انسان

ز آنجا می گذرد راه او به سوی آسمان.

بیهوده می گریند زنان مرثیه خوان اورشلیم

به پندارشان، جایگاه ناصری همان گور یوسف رامه ای -

اما ظاهر شدند به اعجاب رستخیز ، قدیسان خفته

با شکافت گورهاشا ن، رستنی دوباره

تا رسانند مژده به قلب شکسته ی ... اندک مومنان:

" او بر صلیب کوبید سر . . .دیرین دشمن امان."



رخ نمود آخر شگفت ترین رویداد جهان ؛

زنان بی هوده دوان پی تدارک تدفین جسدش

شگفت زده ماندند بر جا -

به سنگی کنار رفته از در گورش

آنک تهی تا ابد مقبره اش.

ناصری وانهاد گور یوسف به خودش،

و نمایان ساخت به توما همه زخم هایش.

تا حتا بردارد بر دوش جمله شک های توما،

نشست در کنار شاگردانش به ناشتا،

وشنید به هنگام صعودش. . . حتا توما-:

" هستم اینک تا انقضای عالم همراه شما."



تهران - یازدهم اسپند ماه یک هزار و سه سد و شست و یک خورشیدی

"حسرت" از سونیا ماریوخنا

تو یافتی آن چه را
من گم کرده بودم.

تو به سکوت رسیدی
و من در فغان ماندم.

تو دیدی آن چه را
من آرزویش دارم.


تهران/23/07/1371 خورشیدی

"غوغا" از سونیا ماریوخنا

تو و خاموشی
دیری ست حرفی برای گفتن ندارید.

او رفت
به دیاری که جز فراموشی را آنجا راهی نیست.
و تو درین غوغای دیوانه،
عبث به انتظارش ایستاده ای.


دانشکده هنرهای زیبا-دانشگاه تهران/ بیست و سیم مهرماه یک هزار و سه سد و هفتاد و یک خورشیدی

"مستانه" از سونیا ماریوخنا

رقص مستانه ی ابر کولی
در هجوم شعله های سرکش باد،
مرا چه خیال انگیزمی نمود.
ودیوانه ای که شیپور شکسته اش را،
در رثای گل های بنفشه می دمید.



دانشکده ی هنرهای زیبا- دانشگاه تهران/ پاییز 1370

"حقیقت" از سونیا ماریوخنا

پروانه می چرخید
تو گویی دیوانه ای
به دستیابی حقیقتی سترگ.
آن چنان شیفته
این چنین محزون
رهیده . . . تنها.


دانشکده ی هنرهای زیبا - دانشگاه تهران / بیست و سیم مهرماه یک هزار و سه سد و هفتاد و یک خورشیدی

"ایستگاه" از سونیا ماریوخنا

پروانه لرزید در هجوم سرما
زیستن چه ایستگاه کوتاهی ست.
پروانه تنید پیله بر دور خود،
رستخیز تا بهار دگر []



کاستامونو- ترکیه08/09/2006